Μηδέν

Είναι μερικές φορές που όλα αυτά που συμβαίνουν μέσα μου βροντοφωνάζουν δίχως, ωστόσο, το στόμα να είναι το κατάλληλο εργαλείο για να τα πω. Μερικές φορές οι σκέψεις δεν είναι δυνατό να γίνουν λόγια, και αν κάποιες φορές μπορεί έστω και λίγο να πλησιάσει στην έκφραση ο λόγος, σίγουρα – τουλάχιστον για μένα – θα έχει έκφραση γραπτή. Κάπως έτσι λοιπόν, ξεκινάει η ιστορία μου. Σκέψεις πολλές, συνήθως άσκοπες, άκαιρες. Εμπειρίες που γίνονται σκέψεις, και ίσως αυτή να είναι τελικά και η σημασία της εμπειρίας. Να φτιάξει σκέψεις. Σκέψεις που διεγείρουν συναισθήματα, που αφυπνίζουν τις ορμόνες, που διεγείρουν τον εγκέφαλο, που αναστατώνουν την καρδιά. Ξέρω πως όποιον από τους πολλούς ρόλους που έχω στην ζωή – όπως και όλοι μας, ήδη από τότε που ήμασταν αιτία για να βγει θετικό ένα τεστ εγκυμοσύνης – οικειοποιηθώ, προκειμένου να εκφράσω το είναι μου, αυτό που «ρέει» μέσα μου, σίγουρα θα κάνω κάτι σχεδόν ποταπό. Δεν είμαι όλα αυτά που είμαι. Και σίγουρα δεν είμαι το κατάλληλο άτομο να ταυτιστώ τόσο πολύ με κάτι ώστε να προσαρμόσω την ολόδική μου εμπειρία σε αυτή την εμπειρία της περσόνας, που διεκπεραιώνει με διαφορετικό βαθμό επιτυχίας κάθε φορά τους τόσους διαφορετικούς ρόλους της. Δεν τολμώ εννοείται να πω τη λέξη «προορισμούς». Μου φαίνεται οξύμωρο. Ποιος είμαι εγώ που έχω και προορισμούς; Τι τραγέλαφος. Μία απόλυτη ασημαντότητα σ’ ένα τουλάχιστον ακατανόητα από εμένα μεγάλο σύμπαν. Κάπως έτσι λοιπόν έρχεται και η ιδέα της ψυχολογίας. Με την φιλοσοφία μητέρα της (μία προσπάθεια εφαρμογής της στον άνθρωπο από την σκοπιά της «κανονικότητας» της σκέψης, συμπεριφοράς και συναισθήματος), μόνο τουλάχιστον πολύ ενδιαφέρουσα θα μπορούσε να είναι.

Ακόμη, βεβαιότητα απόλυτη δεν μπορώ να βρω, όμως μονοπάτια σύζευξης της θεωρίας με την πράξη αποκαλύπτει κατά καιρούς. Πάντα θα υπάρχει κάποιος πιο αρμόδιος να δώσει περισσότερο αληθείς απαντήσεις. Απαντήσεις αληθείς, ωστόσο, σε σχέση με τι; (Στην καλύτερη περίπτωση δηλαδή, σε σχέση με τι;). Ας πούμε, λοιπόν, υποθετικά, σε σχέση με την πιο κατανοητή εκδοχή αυτού που επεξεργάζεται ο κοινός νους. Χυδαίο σημείο αναφοράς. Ποιος ορίζει και πώς είναι δυνατό να ορίζεται ο κοινός νους; Τέλοσπάντων, ασταμάτητοι συλλογισμοί μπορούν να προκύψουν με άπειρα ενδεχόμενα. Γι’ αυτό, και κάπου βαφτίζοντας την πιθανότητα «αλήθεια», αποφάσισα να καθίσω λιγάκι στο χώρο της ψυχολογίας.

Πιθανολογώ πως για κάποιον αγωνιώδη αναζητητή της αλήθειας, και πέραν των ειδικών προσεγγίσεων που δομήθηκαν με τα χρόνια στο χώρο αυτό, το «είναι» ή «φαίνεσθαι» ή ό,τι τέλοσπάντων ή και όλα μαζί ή και άλλα, αποτελεί η προσωπικότητα. Το απόσταγμα, μοναδικό και εξαιρετικό, ακριβώς γιατί είναι μοναδικό, ακόμη και αν συμβούν τεράστιες προσπάθειες για επαναδημιουργία του, της μοναδικής και αυτούσιας φύσης του κάθε ανθρώπου.

Πολλοί μιλήσανε για την προσωπικότητα. Σχετικοί και μη. Ουσιαστικά, από την στιγμή που θέτουμε ως σημείο αναφοράς την ύπαρξη του ατόμου, τότε ουσιαστικά μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τους πάντες σχετικούς. Ας πούμε λοιπόν, πως πολλοί – ακόμη και άτομα που με βάση την λογική για την λογική δεν θα κατέληγαν πιθανότατα στο να καταπιαστούν με θέματα τέτοιου περιεχομένου. Όμως η λογική ορίζει ότι, αφού η ύπαρξη αναγνωρίζεται αξιωματικά, προκειμένου να υπάρχει έστω και υποκατάστατο του σκοπού σε αυτό το εγχείρημα, τότε τα πάντα βρίσκονται σε σχέση με αυτήν. Άρα όλοι μας είμαστε σχετικοί με την ύπαρξή μας και τις ιδιότητές της (μία από αυτές ονομάζεται, στην μεταξύ μας ορολογία, προσωπικότητα).

Σε καμία περίπτωση δεν βρίσκεται εντός των δυνατοτήτων μου το να παραθέσω τις σκέψεις και τις ρευστές (ελπίζω για πάντα – με το «σχεδόν» δίπλα του) απόψεις μου με κάποια απόλυτα λογική σειρά ή με ολοκληρωμένο, κατά τον μαθηματικό ή πιο τακτικό νου, τρόπο. Το άσκοπο και το ελεύθερο είναι ο προσωρινός (λόγω της αναγκαιότητας της λογικής) σκοπός μου.