Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Η κβαντική μοναδικότητα της προσωπικότητας

  Από όλα τα γραμμένα για την προσωπικότητα που έχω διαβάσει μέχρι και σήμερα, πιο πολύ ενδιαφέρον, περιεκτικό και ενσυναισθητικό μού φάνηκε «Η ψυχαναλυτική διάγνωση του χαρακτήρα» από τη Nancy McWilliams. Οφείλω να ομολογήσω πως ως άτομο με περιορισμένες εμπειρίες ως προς την χαρτογράφηση του χαρακτήρα των ανθρώπων (η μέθοδος της δοκιμής και λάθους ως τότε ήταν αρκετά εκπαιδευτική, αν και με επώδυνο τρόπο) ένα τέτοιο βιβλίο φώτισε το δωμάτιο του νου μου, όπου υπήρχαν καταχωνιασμένοι κωδικοί και κρυπτογραφημένα αρχεία, που ίσως και να έλυναν κάποιο μεγάλο μυστήριο. Κάτι σαν μια ενοποιημένη θεωρία της προσωπικότητας. Αν, λοιπόν, υποθέσουμε πως υπάρχει (ακόμη και με τον σχετικό όπως προαναφέρθηκε τρόπο της ύπαρξης του καθετί – πλην του θανάτου) όντως, τότε αυτή η υπέρογκη, πεπιεσμένη, μόνο μερικώς αποκρυπτογραφημένη πληροφορία του νου μου, ίσως θα μπορούσε να φανεί τουλάχιστον πολύ χρήσιμη σε αυτή την αναζήτηση. Όμως και από πού να ξεκινήσεις; Ή μήπως αυτό θα ήταν και το μεγάλο λάθος; Ακριβώς αυτό, να ψάχνω από πού να ξεκινήσω. Και έτσι βρέθηκα να ξεκινώ επισήμως αναγνωρισμένη και από τα πιο συνειδητά και εντός κοινωνικής νόρμας κομμάτια του εαυτού μου, αυτό τον δρόμο. Θα επιθυμούσα όσο τίποτε άλλο να χρησιμοποιήσω την λέξη «περιπέτεια», και αν δεν το κάνω (τουλάχιστον μέχρι στιγμής), αυτό συμβαίνει γιατί δεν γνωρίζω ακόμη με σιγουριά (σχετική πάντα), αν η συγκεκριμένη λέξη ανταποκρίνεται επαρκώς στο βιώμά μου.
            Αυτό που αυτή την στιγμή που γράφω μού έρχεται πρώτα από όλα στη νοερή επεξεργασία μου, είμαι εγώ, να βρίσκομαι σε τρομερή συναισθηματική έξαρση, ακριβώς γιατί διάβασα πως ο αγαπημένος μου άνθρωπος έχει κάπου – και μάλιστα στα πιο επιστημονικά κιτάπια – γραμμένη από άλλον την ιστορία της ζωής του. Και, ναι, εννοείται πως δεν αναφέρομαι σε κάποια βιογραφία, ή δεν ξέρω και γω τι άλλο σχετικό, ωστόσο αντίκρυσα και διάβασα με τα ίδια μου τα μάτια ακριβώς αυτό που υποψιαζόμουν ότι έβλεπα στον άνθρωπο που είχα επεξεργαστεί με τόσο ισχυρό κίνητρο και με μια έντονη συνεχή σχεδόν παρόρμηση εντατικά από τότε που εισήλθε στο κύριο καστ της ζωής μου. Θυμάμαι πως οι βασικές, τεχνικές αλλά κυρίως ρομποτικές γνώσεις μου για ένα σύστημα αξιολόγησης των χαρακτηριστικών της προσωπικότητας μ’ έναν τρόπο που καθόλου δεν ικανοποιούσε το ρομαντικό του εαυτού μου, πλησίαζαν (σε ξεκάθαρα υποκλινικό επίπεδο – για να χρησιμοποιήσω και τις σχετικές ορολογίες – κατά την άποψή μου), την παρανοϊκή δομή του χαρακτήρα. Και ναι, αν και μου φαινόταν σαν κακόγουστο αστείο το ότι όριζε ζωές ανθρώπων ένα εγχειρίδιο αυτόματων οδηγιών εκτίμησης προσωπικότητας (Ναι! Του πιο απόλυτα μοναδικού στοιχείου που μπορώ να σκεφτώ ανά πάσα ώρα και στιγμή στον κόσμο μου όλο!), παρ’ όλ’ αυτά είχε περάσει από καιρό στις πιο αποκρυσταλλωμένες γνώσεις μου και πλέον σταθερά και μέσω της χρόνιας και συνεχής νοητικής διήθησης της γνώσης στους μηχανισμούς του νου και τούμπαλιν, είχε για πάντα μολύνει τον εαυτό μου στην αναγνώριση της μοναδικότητας του άλλου. Νοσούσα. Νοσούσα και δεν το ήθελα. Με σιχαινόμουν, όπως ο δολοφόνος σιχαίνεται τα λερωμένα χέρια του. Όσα κορμιά και να χαϊδέψει, όσα μωρά και να νανουρίσει, όσα δέντρα και αν κλαδέψει, πάντα τα χέρια του θα είναι τα χέρια κάποιου ο οποίος υπάκουσε, έστω και για μία μόνο φορά, στην ανάγκη του σπασμωδικού και βίαιου μηχανισμού που απεχθάνεται τη φυσική ζωή. Ό,τι και να μου συνέβαινε από εδώ και πέρα είχα την απόλυτη βεβαιότητα ότι τα αντισώματα μέσα μου θα υπήρχαν μέχρι και του φυσικού μου τέλους.
            Όμως, ποιος χρειάζεται περισσότερο παρηγοριά από τον ίδιο τον άρρωστο; Ποιος είναι αυτός που θα γίνει ο πιο ιδεατά πιστός σε κάτι, αν για αυτόν, αυτό το κάτι, δεν είναι απλά το παιχνίδι του ή το εργαλείο του, μα ουσιαστικά η προσωρινή ανακούφιση τού πόνου του; Και ναι, πρώτη φορά τότε, διαβάζοντας κάτι που μου θύμιζε λίγο από όσα γνώριζα, σαν παραλήρημα στον πυρετό της άγνοιας και της κατωτερότητάς μου σε σχέση με την σχετική αλήθεια – βρήκα το πρώτο βάλσαμο. Ο πόνος ξεχάστηκε, και τώρα αυτό που βρισκόταν μπροστά στα μάτια μου ήταν η ενσυναισθητική περιγραφή μιας μοναδικότητας με έναν τρόπο μαγευτικό. Μία περιγραφή για άπειρες μοναδικότητες! Μιλούσε για παρανοειδή προσωπικότητα και εγώ έβλεπα ανθρώπους στο ίδιο ύψος και βάρος, ωστόσο με όλα τα υπόλοιπα διαφορετικά! Έβλεπα ανθρώπους! Ναι, αυτούς που αναγνωρίζονται από τους πιο ψυχοδυναμικούς κύκλους ως άτομα με χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης δομής. Νομίζω πως εκείνο το βράδυ κατάφερα να κοιμηθώ βαθιά από την κούραση εκείνης της κρυφής χαράς που είχα βιώσει. Γεύτηκα για λίγο την ελευθερία! 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου