Αλλάζοντας τον ομοιοστατικό μηχανισμό μου, λόγω εποχικής αποχής από την αγέλη

Μια μέρα δίχως ταραγμένες σκέψεις, ίσως να ακολουθεί μια νύχτα που κοιμήθηκα βαθιά. Ό,τι και να ονειρεύτηκα, σήμερα δεν το θυμόμουν. Όμως, το ήξερα πως  ονειρεύτηκα. Γιατί είχα εκείνο το αίσθημα «ότι κάτι συμβαίνει» αμέσως μόλις άνοιξα τα μάτια μου. Το αποτέλεσμα κύλησε τόσο λογικά, ώστε αδυνατώ να εντυπωσιαστώ. Αφού η πρώτη «εντύπωση» του πρωινού ήτανε αίσθημα, το οποίο αδυνατούσε να λάβει έλλογη μορφή, να αποκτήσει εικονικό νοερό χώρο, αυτομάτως πέρασε σε προτεραιότητα ενέργειας το σώμα και σε «αποχαύνωση» ο νους. Και παρατήρησα, λοιπόν, το εξής. Ο χρόνος σημαίνει κάτι πολύ διαφορετικό για το σώμα, και κάτι επίσης πολύ διαφορετικό για το νου.

                Τις μέρες της φυσικής ευτυχίας και της προσωρινής απομάκρυνσης από το «φαίνεσθαι», τότε με έναν παράδοξο τρόπο, το μέσα ξεγυμνώνεται τόσο απότομα, που αυτομάτως ενεργοποιείται το κέντρο ελέγχου για «άγνωστο πρόβλημα». Ας πούμε πως είσαι σε διακοπές, μακριά από αρκετές σκοπιές, από σχεδόν καθετί που απαιτεί από εσένα υποχρεωτικό «ρετουσάρισμα». Στην πίτα μεγαλώνει το κομμάτι του «είναι», ενώ ό,τι απομένει είναι σχεδόν ασήμαντο για να ενοχληθείς. Κι όμως, αυτή η ταχεία αλλαγή φάσης εαυτού, προκαλεί τέτοιο σοκ στον οργανισμό, που με την επαναφορά στην προτέρα λειτουργία, μια εγκεφαλική αιμωδία θα είναι αυτή που θα εγγραφεί στο αναμνηστικό.

                Δεν ξέρω και σχεδόν απελπίζομαι, όταν σκέφτομαι πώς καταντήσαμε εμείς οι ίδιοι τον κώδικα λειτουργίας της ύπαρξής μας. Τα πάντα θυμίζουν προσωρινό μπάλωμα μιας χειρότερης κατάστασης, η οποία για να φτιάξει πρέπει να «ξεριζωθεί» σε ακόμη πιο βαθύ, αλλά και ευρύ επίπεδο. Κι όμως, όποιος πίστεψε δυνατά σε κάτι τέτοιο, τάχθηκε ενάντια στην ίδια την ανθρώπινη φύση. Όμως, αφού η φύση φαίνεται να γνωρίζει κάτι περισσότερο από τον μέσο ανθρώπινο νου, γιατί δείχνει τόσο παράλογη;

                Γιατί η ανθρώπινη φύση έφτιαξε και ακολούθησε πορεία που οδήγησε στην οδυνηρή φθορά; Ο βασικός μου προβληματισμός δεν αναλώνεται στο γιατί δεν πρόλαβα να προσαρμοστώ στο πλησίασμα του ίδιου μου του εαυτού, στο κάτω κάτω της γραφής αυτό μπορεί να είναι και ιδιοσυγκρασιακά προσωπικός αργός τρόπος προσαρμογής σε νέα δεδομένα. Το ερώτημά μου είναι πολύ απλό. Γιατί να απαιτείται αλλαγή του συνόλου του – κατά ανάγκη επικοινωνίας – εαυτού μας; Ο χρόνος για το σώμα είναι μία ευθεία στο επίπεδο. Σήμερα εδώ που κάθομαι, πριν πολύ καιρό στεκόταν κάποιος άλλος. Ο χρόνος περνά, το σώμα φθείρεται, τα πρόσωπα αλλάζουν και τα ληξιαρχεία δουλεύουν. Από την άλλη, έχω και την σκέψη, που μερικές φορές, ίσως και τις περισσότερες όταν δεν έχει απτό αντικείμενο επένδυσης, δίνει στο χρόνο μία επιπλέον διάσταση, χαρίζοντας ένα ακόμη επίπεδο τοποθέτησης στην ευθεία. Τώρα το πώς θα τοποθετήσει ο καθένας μας τα σημεία του πάνω σε αυτά, είναι θέμα τύχης, επιλογής, γνώσης, δυνατοτήτων, ιδιοσυγκρασίας, συνείδησης, και πολλά άλλα. Όμως, το ερώτημά μου παραμένει. Αφού το «μέσα» είναι τόσο τρυφερό, γιατί η φύση αρνείται να το εκθέσει σταδιακά, αλλά σταθερά, προς βελτίωση του ανθρώπου, και από την άλλη, για ποιον λόγο να χάνω τον χρόνο μου – όπως και αν τείνω να τον αντιλαμβάνομαι και να σχετίζομαι μαζί του – προκειμένου να θωρακίσω το όστρακο, διδάσκοντας έμπρακτα την υποκρισία σε ό,τι τρυφερό μπορεί να σταθεί κοντά μου;

                Γιατί, αν θέλω να μην χάσω τον χρόνο του σώματος, οφείλω να δεχτώ ότι θα προσποιούμαι την αποκλειστικότητα της συγκεκριμένης μορφής του, χωρίς να δίνω χώρο και αέρα αρκετό,  στην έκθεση του έτερου τρόπου αντίληψής του. Με απλά λόγια, αν θέλω να μην με «πετάξει» η αγέλη στον γκρεμό, που καταπίνει το «είναι» του κάθε όντος, που μπορεί να βρεθεί κοντά στο χείλος του, θα πρέπει να «φτιάχνω» ψέμματα. Κι έπειτα, αφού συμφωνήσαμε όλοι, ότι και κάποιες στιγμές, τις δικαιούμαστε προκειμένου να ξεμουδιάζουμε λιγάκι από την μονοδιάστατη επιβαλλόμενη ύπαρξή μας, ο παραλογισμός λογικά παύει να υπάρχει.

                Δεν είμαι φιλόσοφος, και αμφιβάλλω για την επάρκεια των απλών συλλογισμών μου, όμως κάπου στην ιστορία και στο χωρικό εύρος του κόσμου που ζούμε, υπάρχουν κενά, γεμισμένα με παραμύθια, δοξασίες, θυσίες, εκφοβισμούς, ακατανόητα περιστατικά και ατέρμονοι κύκλοι, με παρόμοιο κάθε φορά χαρακτήρα. Κάτι δεν πάει καλά εδώ και πολύ καιρό. Η συμφωνία έχει σημεία που γεμίζουν από χειρισμούς ενάντιους στο «είναι» του καθενός μας. Και επαναλαμβάνω, δεν είμαι φιλόσοφος, αργώ στις συνηθισμένες για τον μέσο άνθρωπο προσαρμοστικές διαδικασίες μου, όμως, γνωρίζω πολύ καλά πως όλοι μας είμαστε αναγκασμένοι – αξιωματικά – στην υποκρισία.