Δεν είναι τελικά μόνο το όνειρο η οδός για τη θεραπεία του εαυτού

 Οι πληροφορίες που λαμβάνει κάποιος, μοιάζουν τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, πολυτιμότερες όταν επιτέλους αποδεχτεί ότι πάντα αυτό για το οποίο μιλάμε, εφόσον μιλάμε και δεν προβαίνουμε σε μαθηματικές επιβεβαιώσεις, διέπεται μονάχα μερικώς από μία αλήθεια. Κρατάω την αλήθεια αυτή θεωρώντας ότι η αναζήτηση νοήματος, αποτελεί διαδικασία αληθή ως προς την ενέργεια, αλλά υπολείπεται σημαντικά ως προς την αλήθεια του αντικειμένου. Εφόσον αναζητώ νόημα, αυτό σημαίνει ότι επιχειρώ προοδευτικά να φτάσω στην απαρτίωση μιας ιδέας, την οποία κάποια στιγμή ονοματοδότησα ως νόημα. Πολύ χειρότερα - για τη λογική και την ποσόστωση της αλήθειας - εάν το ονομάτισα έτσι, μέσω μιμητικής διαδικασίας. Το νόημα, ο σκοπός, η οποιαδήποτε ιδέα προτοποθετήθηκε προκειμένου να αλληλοσχετιστώ με το τριγύρω σύστημά μου μέσω μιας εναρμονιστικής απόπειρας ένταξής μου σε αυτό. 

          Έπειτα από τον παραπάνω συλλογισμό μου, και τοποθετώντας σε φαντασιωτικό επίπεδο την αναζήτηση μιας μακράς περιόδου στην ζωή μου, αισθάνομαι να διαθέτω μεγαλύτερη ευκινησία στην πορεία της προσωπικής μου σκέψης. Όπως, και ένας αγαπητός φίλος μού είπε κάποτε, μυώντας με στην άποψη του Αριστοτέλη περί ηλιθιότητας της αναζήτησης ακριβή προσδιορισμού των πάντων, "Όταν κρατώ ένα μήλο, είναι ανόητο να το διαπραγματευτώ, εφόσον στοχεύω σε περαιτέρω διεύρυνση της σκέψης μου", έτσι και τώρα, θεωρώ οντολογικά φιλικό προς τα "γούστα" μου το να υπάρχω μέσω της ενέργειας ή απουσίας αυτής, στο δεδομένο περιβάλλον μου. 

               Μπορεί ο "Γελοίος" του Ντοστογιέφσκι να ονειρεύτηκε την αλήθεια, όμως -καθώς δεν διαθέτω την εμπειρία των κάτεργων στη Σιβηρία, όπως ο μεγαλοφυής Ντοστογιέφσκι - δεν δύναμαι να έρθω σε τέτοια παρηγορητική σχέση με το ασυνείδητό μου.

                Όχι πως με αυτό τον τρόπο τα ερωτήματα τελειώνουν. Ίσα ίσα. Όταν το αντικείμενο της σκέψης δύναται να διευρυνθεί εμπεριέχοντας και άλλους πλην του ίδιου του εαυτού, τότε μπορούν να τεθούν τα περαιτέρω προς διερεύνηση και ενδεχομένως μια πιο "νευρωτική", όπως θα έλεγαν και οι Ψυχαναλυτές, ανησυχία σχετικά με την πραγματικότητα.