Όσο πιο ολόκληρος, τόσο πιο επικίνδυνος

Πιο πάνω από την άρνηση βρίσκεται ο φόβος της αποδοχής του δοχείου, που δεν χωρά μέσα του αποκλειστικής ουσίας περιεχόμενο, αλλά γεμίζει (αφρίζοντας) διαφορετικά μείγματα χαρακτηριστικών. Αν μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι το να γυρνάς την πλάτη σου ξεχύνεται από μια αφόρητη διέγερση, που προκαλείται από κάθε επικίνδυνο «άλλο», άρα και σημαντικό, πλέον, σχεδόν καταθέτω τα όπλα βλέποντας πως το "σχετίζεσθαι" αφορά τελικώς στην οριακά μη αβάστακτη δύναμη του δεσίματος. Δέσιμο με μια ουσία που απαραίτητα μαζί με την πικρή της γεύση, γεμίζει οφέλη την ταυτότητα ή/και από την άλλη με την γεμάτη πολύ-οργασμικές δονήσεις εγγύτητάς της, φέρνει κρυφά το επακόλουθο συναίσθημα της απελπισίας. Και καμία απελπισία δεν είναι από μόνη της ικανή να σε πείσει ότι έχει τέλος, εφόσον βέβαια, μιλάμε για ένα συναίσθημα που σέβεται τον εαυτό του. Ένα συναίσθημα τόσο έντονο που τολμά να κυβερνά και την πιο στέρεη λογική.

                Πιο πολύ από το να φοβάσαι σαρώνει κάθε κύτταρό σου το να αντέχεις την σύνδεση με την απαραίτητη άγνωστη μεταβλητή – και υποχρεωτικά εμπεριέχουσα επικίνδυνα στοιχεία πλην των γοητευτικών – του «είναι» του άλλου. Δεν υπάρχουν συναισθηματικοί μονόχειρες στις ανθρώπινες σχέσεις. Και αν δε θες να περάσεις το υπόλοιπο χρονικά της ζωής σου μόνο με σκέψεις και νοητικές εξομοιώσεις του αγγίγματος, πρέπει να πιάσεις γερά το σύρμα και με τα δυο χέρια. Ακόμη και αν δεν βλέπεις το σημείο που έχει «αγριέψει» και σε απειλεί με πληγές και θάνατο στα επόμενα 24ωρα, γνωρίζεις ότι θα το αγγίξεις. Και θα το κάνεις απόλυτα συνειδητά, μόνο και μόνο γιατί το άλλο σου χέρι κατευθύνεται από την βαρύτητα της ανθρώπινης φύσης σου με μεγάλη επιτάχυνση προς τα κάτω, και μοναδική σωτηρία από το να χωθεί μέχρι τον αγκώνα, στραμπουληγμενο, στο χώμα είναι να γαντζωθεί απεγνωσμένα στο αναφερόμενο αυτό σύρμα.

                Και όμως, αυτό που συμβαίνει δεν διαφέρει και πολύ από μια έντονη ψυχική προπαίδευση, που χτίζει βιωματικό συναίσθημα, αλλά διεγείρει ενοχλητικά τσιμπώντας τις απολήξεις σου.