Η στιγμιαία ανακούφιση γυρίζοντας στον φαύλο κύκλο

Κάθε στοχασμός αυτομάτως αποτελεί και ένα ακόμη πόντο απομάκρυνσης του σώματος από το νου. Στα εγχειρίδια περιγραφής της κλινικής ψυχοπαθολογίας, περιγράφεται ένα αίσθημα – το οποίο σε συγκεκριμένη εκδοχή διαγνώσκεται ως νοσηρό -, αυτό της αποπροσωποποίησης. Εκτός πεδίου επιστήμης, ούτε καν πλησιάζοντας την οποιαδήποτε μορφή φιλοσοφικού στοχασμού, απλά ακολουθώντας τους προσωπικούς μου συλλογισμούς ζώντας την τωρινή εμπειρία μου, νομίζω ότι πρέπει να διαλέξω ανάμεσα σε σώμα και πνεύμα. Γνωρίζω πως κάθε επιλογή θα φέρει αυτομάτως την έτερη στο προσκήνιό μου στο μέλλον. Δεν αναγνωρίζω το «είναι» εντελώς μήτε στο σώμα μου μα μήτε και στο πνεύμα μου. Ζω πιστεύοντας τυφλά στην σχετικότητά του. Κατ’ εμέ μόνιμη σχετικότητα με το θάνατό μου.

                Αν δεν είχα γνωρίσει τις ποικίλες εκδηλώσεις του συλλογικού ασυνείδητου και του πολιτισμού, που με πλαισίωσε με την σύλληψή μου, τι θα γινόταν; Θα βρισκόμουν στην απόλυτη άγνοια και ευτυχία, ή θα έπλαθα ένα δικό μου ιδεατό παντοδύναμο ον, το οποίο θα εμφανιζόταν και πολύ πιο τακτικά – ως τόσο γνώριμο στο νου μου – στα νυχτερινά όνειρά μου; Αποστρέφομαι την πορεία μου μέσα στον συγκεκριμένο πολιτισμό. Αποστρέφομαι τον ίδιο μου τον «κατ’ αναγκαιότητα επικοινωνίας» αποκαλούμενο εαυτό μου.

                Γύρω μου κόσμος, ο οποίος υπάρχει σε σχετικότητα με το θάνατο δίπλα του. Στην αντίληψή του δεν πέφτει συνήθως η αέναη κίνησή του, ακριβώς όπως δεν αντιλαμβάνομαι μέσω των αισθήσεών μου την κίνησή μου στο απέραντο, για τα δικά μου δεδομένα, σύμπαν. Και, ενώ λοιπόν, αγνοώ – ή στην καλύτερη περίπτωση επιλέγω να αρνηθώ αυτήν ακριβώς την κίνησή μου – ως ενήλικας θα έρθω και θα φυτέψω σπόρο σε ψυχή καθαρή που μεγαλώνει στον πολιτισμό, στην διατήρηση του οποίου η ημιμάθειά μου συνεισφέρει εντόνως; Η απόγνωση είναι αναπόφευκτη. Το σώμα ζητά να εκραγώ και το μυαλό περιγελά το ένστικτό μου. Εξ’ ου και η αποπροσωποποίησή μου.

                Κι όμως, γι’ αυτήν ακριβώς την κατάστασή μου νιώθω βαθιά μελαγχολία. Τόσο βαθιά και διάχυτη που απορώ πώς τολμώ να αναφέρομαι σε αποπροσωποποίηση. Κι όμως ακολουθώ διπλή παράλληλη πορεία, ίδιας κατεύθυνσης, και ξέρω πως σημείο επαφής δεν βρίσκεται ανάμεσα σε αυτές. Κι όμως νιώθω. Επιστρέφω, λοιπόν, σε αυτό που και άλλες φορές έχω παραδεχτεί ότι πιστεύοντας στο τίποτα, πέφτεις στην παγίδα της πίστης.

                Ίσως αύριο να αποστρέφομαι ακόμη περισσότερο τον εαυτό μου διαβάζοντας τις παραπάνω παραγράφους, όμως είναι ατέλειωτες οι δίνες, οι επιλογές και το κενό ανάμεσα στο υλικό του σύμπαντός μου. Λαχταρώ να ανακαλύψω τον σκοπό, όμως όλα μού φαίνονται συμπτώσεις. Κάπως έτσι να σκέφτηκε ή να ένιωσε (όσο κατάφερε να νιώσει) και ο Γιονατάν Νοέλ, στο Περιστέρι του Ζίσκιντ; Αυτή η άπειρη σχετική πραγματικότητα να τον τρόμαξε τόσο πολύ, που προτίμησε να κλειστεί στο μικρό δωμάτιό του, ζώντας σε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας και δεσμού με το κατά προσέγγιση περιορισμένο εύρος του; Όμως ακόμη και το τόσο περιορισμένο που κλείνει μέσα του μία ανθρώπινη υπόσταση – με όποιους όρους υπόσταση – αποκτά τέτοια δυναμική, λόγω σύμπτυξης «υλικού», που δημιουργείται νέα δίνη και άγνωστη πορεία.