Μερικοί θεωρητικοί προβληματισμοί για την αναπόφευκτη ανάγκη των άλλων

Τι σημαίνει για την κάθε τυπολογία του χαρακτήρα μας η ανάγκη; Ποιον και τι έχουμε κάθε φορά ανάγκη; Μα, πιο πολύ από όλα γιατί έχουμε ανάγκες; Πώς είναι δυνατόν η ύπαρξή μας να προϋποθέτει την ύπαρξη των όποιων άλλων; Και αν είναι έτσι, είναι η ύπαρξή μας σχετική προς ποιο σημείο αναφοράς; Πρόκειται για τον σημαντικό άλλο, ο οποίος είναι με την σειρά του σχετικός με κάποιον ή κάτι άλλο; Και αν η ύπαρξη του τελευταίου είναι σχετική με κάτι άλλο, τότε είμαστε συνέχεια της επέκτασης ενός αντικειμένου ή μιας ιδέας (ο,τιδήποτε μπορεί να συμβολίζει αυτό το κάτι άλλο); Μα αν η σχετικότητα της ύπαρξής μας οφείλεται στην ύπαρξη κάποιου άλλου, και η δική του επίσης ύπαρξη σε σχέση με εμάς, τότε λογικά τι συμβαίνει; Υπάρχουμε και οι δυο μας ή μήπως απλά εξαφανιζόμαστε;   Αυτή την στιγμή κυρίως θα ήθελα να είχα κατανοήσει περισσότερο τα πολύ λίγα που έχω διαβάσει από τα πιο εκλαϊκευμένα έργα των πιο «φιλικών στην ευρεία χρήση» θεωρητικών της φυσικής. Αν θυμάμαι καλά, αλλά κυρίως αν κατανόησα έστω και λίγο σωστά, η παραπάνω σχέση μού φέρνει στο νου την «για αρχάριους» νοερή απεικόνιση στην οποία προέβην όταν πρωτοάκουσα για τα ζεύγη σωματιδίων – αντισωματιδίων, τα οποία όταν βρει το ένα το άλλο, τότε εξαϋλώνονται. Για την φυσική έχουμε εξαΰλωση, για την θεωρητική πραγματικότητα, εξαφάνιση;

                Και αν είναι κάπως έτσι τα πράγματα, τότε γιατί κάθε τύπος κυρίαρχης δομής προσωπικότητας λειτουργεί σε αυτήν, την εκτός επιλογής του (υποθετικά), ανάγκη με τόσο διαφορετικό τρόπο; Και αν τελικά, αυτή η διαφορετική συμπεριφορά δύναται να επιδράσει στο τελικό αποτέλεσμα της σύζευξης, τότε δε θα υπάρξει αφανισμός; Δύο κυρίαρχα εξαρτητικά άτομα, με βάση αυτή την λογική, δεν πρόκειται να ταιριάξουν και να αλληλοεξαφανιστούν ουδέποτε. Το αποτέλεσμα θα είναι δις εξαρτητικό, και όχι το τίποτα. Από την άλλη, αν θεωρήσουμε την ανταγωνιστική σχέση των ανθρώπων σε αντιδιαστολή με την ως άνω περιγραφόμενη ζεύξη πιο ταιριαστή με τους «γενικούς» κανόνες, τότε ένας ναρκισσιστικός χαρακτήρας με έναν εξαρτητικό, δεν θα έπρεπε να αλληλοκαταναλωθούν με ραγδαίους ρυθμούς προκαλώντας (γιατί πολλά στοιχεία της προσωπικότητάς του θα ξεφύγουν τυχαία από το πεδίο της ένωσής του, ίσως λόγω ταχύτητας, ίσως λόγω πεπερασμένης προόδου της ένωσης) απώλεια ενέργειας; Και τι είναι η ενέργεια αυτή; Οι ιστορίες στα βιβλία που διαβάζουμε ή μήπως οι απόγονοι της ύπαρξής μας; Οι σχετικοί με την ύπαρξη άλλων απόγονοί μας;

                Και ποια τότε θα είναι η αναγκαία εκείνη ψυχο-χωρική απόσταση μεταξύ των δημιουργών και των απογόνων, ώστε να μην καταναλωθεί το σχετικό «είναι» τους ακριβώς από τα μισά κομμάτια των πρώτων; Και αν, καταναλωθεί και εξαφανιστεί, τότε υπολείπεται κάτι; Λογικά, ναι, γιατί αλλιώς δεν θα είχαν ξεφύγει εξαρχής από την πρώτη εξαΰλωση. Άρα αυτό που υπολείπεται φτάνει στα μάτια μας αναζητώντας το δικό του σωματίδιο ή αντισωματίδιο, εφόσον εκείνο είναι αντισωματίδιο ή σωματίδιο αντίστοιχα; Και αν ναι, αν μέσα στον πεπερασμένο χρόνο δεν συναντήσει, και για κάποιο υπερβολικά τυχαίο λόγο, το υπόλοιπο του ζεύγους του, τότε θα είναι ενέργεια μέχρι της καταδικαστικής εξαφάνισής του;

                Τρομακτικό μού φαίνεται. Και αυτό γιατί δεν μπορώ να μην αγαπώ, και δεν μπορώ να μην κινούμαι ως υπόλειμμα της σχέσης των σημαντικών μου πρώτων άλλων μέσα στο σύμπαν της σχετικής ύπαρξής μου. Και όταν τα σωματίδιά μου βρίσκουν τα αντισωματίδια των άλλων και εξαφανίζονται, αυτά που διαφεύγουν τα βλέπει (ας πούμε σαν φωτεινή ενέργεια) ποιος; Γιατί μόνο εφόσον τα βλέπει κάποιος, μπορεί να είναι υπαρκτά φωτεινά σε σχέση με τα δικά του μάτια.

                Και από την άλλη, στις ανταγωνιστικές σχέσεις τι γίνεται; Γιατί υπάρχουν. Τότε τι; Δεν υπάρχει ένωση; Μια εναλλακτική συμπληρωματικής ένωσης μπορεί να κερδίσει στον αγώνα αυτόν;

                Μήπως τελικά, αν δεχτώ ότι έχω αμέτρητα ανθρωπίνως κομμάτια προσωπικότητας, και αντίστοιχα και ο έκαστος άλλος με τον οποίον συνδέομαι αναγκαίως, τότε πάντα θα υπάρχει (ανεξαρτήτως φαινομενικής συμπληρωματικότητας – ανταγωνιστικότητας) συνεχής (ανθρωπίνως) διαφυγή των φωτεινών σωματιδίων μου με συνοδό αναπόφευκτη εξαφάνιση των περισσοτέρων; Τι ακριβώς εξυπηρετεί η ανάγκη για τους άλλους σε εκτός ζεύγους επίπεδο;