Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2016

Το άηχο, αργό, υγρό κινούμενο κέρμα μου

                Όταν το κολλημένο πέπλο πάνω στο πρόσωπό σου φροντίζει για την σταθερή απόστασή σου, καλό είναι, όπως και δεν μπορείς να περιμένεις τα πάντα, έτσι και να χαρείς το πολύ της ασφαλούς μοναχικότητας που σου χαρίζει. Αν δύο επιλογές μου έδιναν μοναχά στην ζωή που πιστεύω ότι ζω, αυτήν της στεγνής μοναξιάς ή της απαραίτητης παραχώρησης των κομματιών μου στο ο,τιδήποτε ή οποιονδήποτε άλλον, νομίζω πως αυτομάτως θα συνταιριαζότανε τόσο πολύ με την βασική σύγκρουσή μου, που αυτομάτως αυτό το τέλειο ταίριασμα, όντας τέλειο σε μια πραγματικότητα, που με την σειρά της είναι σχετική, άρα και όχι τέλεια, θα μου προξενούσε τόσο βαθιά αμφιβολία για την αβεβαιότητά μου, ώστε αυτομάτως θα βρισκόμουν σε προσωπικό αδιέξοδο.
                Γνωρίζοντας το πού επιθυμώ να καταλήξω με τον παραπάνω συλλογισμό διαπιστώνω πως μερικές φορές και η απλή αναζήτηση του κοινού «νοήματος» εν τέλει καταλήγει με κάποιον μυστήριο τρόπο να αποτελεί από μόνη της το ίδιο νόημα. Η ίδια η ματαιότητα που με κάνει και θρηνώ είναι και εκείνη που αντανακλαστικά ενεργοποιεί μηχανικά τον εαυτό μου στο να συνεχίσει να βαδίζει. Ακόμη και αν δεν γνωρίζει πού ακριβώς πατάει και με ποιανού τα πόδια.
                Φαντάζομαι πως μοιάζει καταπληκτικό να νιώθεις την συνέχεια του ίδιου σου του εαυτού, το οποίο αυτομάτως οδηγεί σε κάποιον καθορισμένο με την ατομική σκέψη σκοπό, ακριβώς όπως μοιάζει καταπληκτικό να έχει κάποιος το όπλο της δύναμης να ξεγελά τον ίδιο του τον εαυτό. Όταν έχω σχήμα στις δύο διαστάσεις, τότε αυτό δεν οδηγεί αναγκαίως στο ότι έχω και όγκο. Βέβαια, για να έχω όγκο, σημαίνει ότι είναι απαραίτητο λογικά να έχω και δύο (συν άλλη μία) διαστάσεις. Ωστόσο, ο κινηματογράφος με την εμφάνισή του στο στερέωμα κατόρθωσε να κάνει τρομερή επιτυχία στο ανθρώπινο κοινωνικό σύνολο, ακριβώς γιατί σκοπίμως καταπάτησε την λογική. Έτσι, η μη λογική της σκέψης που δημιουργεί, μιας και ουσιαστικά στην φαντασία απευθύνεται, οδηγεί με λογικό τρόπο στο άθροισμα νομισμάτων (τα οποία με κάποιον αλγόριθμο σχετίζονται με συγκεκριμένες ποσότητες ευγενών μετάλλων, τα οποία εν συνεχεία σχετίζονται με παρόμοιο τρόπο με τα βασικά για την κάλυψη των βιοτικών αναγκών του αγελαίου ανθρώπου, βιοτικών αναγκών για μια ζωή, η οποία είναι από την φύση της σχετική). Και έρχεται η λογική του αθροίσματος συγκεκριμένου χρήματος να φυσήξει την φλόγα της επόμενης σχετικότητας, αυτής της ενδυνάμωσης της τέχνης, η οποία πραγματώνεται (ως τόσο απόλυτα σχετική που καταλήγει να υπονοεί και αυτούσια απολυτότητα) ακριβώς μέσα από το παράλογο του οικονομικού συσχετισμού των σχετικά υπαρκτών ανθρωπίνων όντων.

                Ευτυχώς που το πέπλο που με κρατάει ασφαλή από την τάση της ένωσης με το μη – εγώ μου, δεν έχει δάπεδο να γλιστρήσει. Έτσι, προτιμώ να τρέχω ασταμάτητα προκειμένου να μην πέσω στην χαράδρα που χωρίζει το πολύ με το καθόλου. Αν υποθέσουμε ότι ο μέσος όρος της οργανικής ζωής μου είναι τα 75 έτη, τότε τόσο ακριβώς είναι σε ανθρώπινο χρόνο το δέκατο του δευτερολάπτου του τσίγκινου μικρής αξίας κέρματος που χοροπόδησε μία φορά στην επιφάνεια του νερού της πηγής πριν βυθιστεί στα βάθη της, κουβαλώντας την ελαφριά και γεμάτη άγνοια παιδική ευχή μου, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε, ακριβώς γιατί δεν υφίσταται πραγματικότητα. Αυτά τα λόγια μου γράφονται, ενώ εγώ διανύω ένα μέρος ακριβώς της απόστασης του, κατ’ αναλογία του τόξου κίνησης του κέρματος, τόξο οργανικής ζωής μου. Αν πάψω να κινούμαι και να αναγνωρίζω την σχετικότητά μου, τότε ακριβώς θα είναι και η στιγμή που θα βυθιστώ σε έναν πλούσιο βυθό μιας ρηχής πηγής, με πλούτο, που όντας αναξιοποίητος με λογικό τρόπο, δεν αποτελεί πλούτο, αλλά απλά μέταλλα που οξειδώνουν παιδικές και ερωτευμένες ευχές παράλογων ανθρώπων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου